Γι' αυτούς που έφυγαν για μας.

Μέρα που΄ ναι… ετσι σαν ενός λεπτού σιγή… έτσι σαν μια τρυφερή σκέψη γι' αυτούς που έφυγαν νέοι στα βουνά της Αλβανίας και δεν πρόλαβαν να κάνουν όνειρα… γι' αυτούς που έφυγαν για μας ....και για μια λέξη που θα καταντήσει απαγορευμένη: την Πατρίδα…
Γράμματα από το μέτωπο - Γ. Ρίτσος
Μάνα, τον ήλιο εδώ σκεπάζουν ίσκιοι
κι αναπαμό ποτέ η καρδιά δε βρίσκει ένα:
οι αυγές κ' οι νύχτες μας γυρνούν φρικτές
πεντάλφες γράφουν στό σκοτάδι σήματα,
που τον κίνδυνο μηνούν,
πύρινα φίδια από τα βάθη του Άδη.
Ζούμε στ' αμπριά θαμμένοι, διπλωμένοι
κ' έξω απ' την τρύπα ο θάνατος περιμένει.
Μας έπνιξαν το φως και τη χαρά,
στεγνώσαν την ψυχή μας και το σώμα,
μα κάτι μέσα μας κυλά βουερά
και ξέσπασμα δε βρήκε κάπου ακόμα.
Φουσκώνουν της ζωής μας τα πελάη
σ' όλες τις φλέβες μου, αίμα μου κυλάει
της Μαριγώς το φλογερό φιλί...
(θέλω να πω, μητέρα μου, για κείνο
το φιλί της που μούδωσε δειλή
προτού για την πατρίδα μας μακρύνω).
ΠΗΓΗ-.protagon.gr